www.rkka.fora.pl

kawher

Al-muell! Bardzo dziękuję za zwizualizowanie jak wyglądały malinowe naszywki dla snajpera. Wiesz, co innego sobie wyobrażać, a co innego zobaczyć. Jeszcze raz dzięki. Smile

Co do wyczynu Hathcocka, to sam już nie mam pewności jak to wyglądało. Wikipedia nie jest zbyt wiarygodnym źródłem. Często piszą tam bzdury. Jednak pozwolę sobie zacytować co tam napisano:
Pojedynek zakończył się, gdy Hathcock strzelił zobaczywszy przez lunetę błysk w odległości ok. kilometra. Pocisk trafił wówczas w lunetę karabinu Wietnamczyka i przeszedł przez nią, trafiając przeciwnika w oko i zabijając go na miejscu.

O podobnym wyczynie Pawliczenko (czytałem iż mocno podważanym) tak pisze Mariusz Bocoń:
Niemcy często nie mogli uwierzyć nie tylko w osiągnięcia kobiet-snajperek, ale też w samo ich istnienie. Pawliczenko wspomina, jakoby pewnego razu na Krymie ujrzała w celowniku optycznym niemieckiego snajpera; ten również ją dostrzegł, lecz - zszokowany widokiem kobiety - nie strzelił. Kula Pawliczenki miała przebić szkła celownika optycznego i trafić Niemca prosto w oko (jest to trudny wyczyn, ponieważ już po przebiciu pierwszego szkła, będącego jednym z wielu, trajektoria lotu pocisku może ulec znaczącej zmianie).

kawher

W artykule Mariusza Boconia "Snajperzy Armii Czerwonej w okresie II Wojny Światowej" zamieszczonym w "Poligonie" nr 1/2012 jest też trochę o karabinach snajperskich i celownikach optycznych czasu przedwojennego:
Podwaliną dla powstania strzelectwa wyborowego w Armii Czerwonej była podjęta w 1932 roku modernizacja karabinu Mosin-Nagant wz. 1891/30 o kalibrze 7,62mm, powszechnie nazywanego Trechliniejka. Dokonano następujących zmian: nieznacznie wydłużono lufę, rączkę od zamka wygięto w dół (aby było możliwe przeładowanie broni z zamontowanym celownikiem optycznym), po lewej stronie łoża wykonano specjalne wycięcie na szynę mocowania celownika optycznego. Już w roku 1926 rozpoczęto produkcję stosunkowo prostych w konstrukcji celowników optycznych, w oparciu o projekty zakładów niemieckich Zeiss-Jena oraz Emil Busch, z powiększeniem 2-krotnym oraz 3-krotnym. Zwłaszcza celownik o 3-krotnym powiększeniu wyróżniał się dodatkowo zamontowanymi bębnami, odpowiedzialnymi za regulację kąta zarówno podniesienia, jak i odchylenia bocznego.
(...)
Pierwszym celownikiem produkcji czysto sowieckiej był udoskonalony projekt Buscha powstały w 1934 roku, który otrzymał nazwę PE (pricel jedinyj - celownik zespolony). Mocowano go tuż nad przewodem lufy, na dwóch masywnych pierścieniach, a dodatkowo uposażano go w regulację ostrości. Celowniki typu PE produkowano pomiędzy 1934 a 1939.
(...)
Zmodernizowany model, któremu nadano nazwę PEM (pricel jedinyj modernizowanyj), posiadał powiększenie 4,2-krotne oraz długość 270mm, został również uproszczony w stosunku do swego poprzednika - usunięto regulację ostrości stwierdzając że każdy strzelec wyborowy posiada doskonały wzrok, więc tym samym jest ona zbyteczna. Zmieniono również mocowanie celownika na bardziej odporne mechanicznie - celownik montowano na pojedynczym wzmocnionym pierścieniu po lewej stronie przewodu lufy. Celowniki typu PEM produkowano w latach 1939-42
(...)
W okresie międzywojennym powstała również w Związku Radzieckim seria broni samopowtarzalnej - jej pierwszym produkowanym przedstawicielem był karabin AWS-36. W niewielkiej liczbie broni tego typu montowano celowniki PE. Z powodu wielu występujących usterek technicznych zastąpiony został w niedługim czasie przez SWT-38, następnie przez ulepszony SWT-40. W Rosji karabiny samopowtarzalne otrzymały przydomek Samozariadka.
(...)
Powstał nowy projekt celownika, model PU (pricelnoje ustrojstwo), który posiadał 3,5-krotne powiększenie i został znacząco skrócony w stosunku do starszych modeli, osiągając zaledwie 170mm długości. Montowany był z boku komory zamkowej, a oparty na pojedynczym wsporniku. Powstała broń, która miała sporą listę mankamentów. Po pierwsze: jeżeli karabin Mosina mógł rozebrać prosty i słabo przeszkolony żołnierz, to złożoność niektórych podzespołów, jak np regulacji przewodu gazowego, wymagała sporej wiedzy technicznej od strzelca obsługującego broń. Karabin trzeba było często czyścić (...)
było duże ryzyko zacięcia. W instrukcji dotyczącej obsługi karabinu wymieniano aż 10 podstawowych powodów zacięć.
Przy zbyt mocnym uderzeniu karabinem o ziemię montaż celownika optycznego doznawał awarii.
Celownik montowano na karabinie dość wysoko, do tego w tylnej części komory zamkowej, co dla niektórych snajperów było bardzo nieporęczne. Usytuowanie bębnów regulacji pionowej oraz poziomej sprawiło, że nie było możliwości przesunięcia celownika nieco do przodu, aby tym samym poprawić linię okular-oko. Karabin miał słabe skupienie serii strzałów. Niemożliwym było wykorzystanie broni do pojedynków snajperskich na dużych odległościach. Do tego nadawała się triechliniejka